Waar velen hardnekkig hun dagelijks leven blijven forceren, gewoon doen wat ‘de bedoeling’ is, normaliteit en gewoonten omhelzend, is het voor sommigen een ware achtbaanrit geworden, deze vreemde tijd van crisis.
Een mooi begin van een artikel alweer, en dit schrijven is eigenlijk niet bedoeld voor publicatie, doch slechts als afvoerputje voor intellectuele ontlasting. Maar wie weet…

Want het is schuld, veroordeling en agressie die lijken te horen bij het (over)leven in een postmoderne omgeving. In plaats van deze externe omstandigheden van het leven als leidraad te gebruiken, met alle conflicten en krampen van dien, gaan sommigen echter naar binnen, aan de andere kant van hun ogen, in hun zoektocht. Met alle conflicten en krampen van dien.
Maar deze reis naar je innerlijke wereld is de enige waarin echte vrijheid mogelijk is, want het is je denkgeest die de ware oorzaak is van alle ellende. Het zijn je gedachten, schijnbaar willekeurig omhoog borrelend, die vanuit perceptie het wereldbeeld vormen, een idee van schijnbare werkelijkheid. Het is de interpretatie van de zintuigen die alle oordelen laat ontstaan, en die een vervormd idee van ‘ik’ samenstellen. De denkgeest is slechts een minuscuul deeltje van wat je in werkelijkheid bent, maar het maakt zoveel lawaai dat het de volledige aandacht naar zich toe trekt. Bij alles wat het waarneemt is er een gevoel van schuld, en die schuld is de oorzaak van ons beperkte idee van individualiteit, en maakt het verschil tussen waarheid en werkelijkheid.

Vergeving, in de breedste zin van het woord, laat zien dat deze schuld geen enkele bedreiging vormt, dat het slechts een donker wolkendek is waar je ongehinderd doorheen kunt gaan. Dit wolkendek van schuld is slechts een idee, een bedreiging die alleen uit gedachten bestaat. Het kan nog geen veertje dragen, heeft geen enkele materiële werkelijkheid.
Vergeving is niets anders dan het doorzien van deze schijnrealiteit, en alle commentaar van de denkgeest zien als niet meer dan dat: een schijnbare stem die constant klaagt, oordeelt en waarschuwt. Maar niets in deze stem kan je vrijheid brengen, want deze stem is niet wie je werkelijk bent. Alleen vergeving en vertrouwen kunnen je door de buitenste cirkel van angst begeleiden, vergeving aan jezelf en anderen, en vertrouwen in diegene vóór alle gedachten. Dit is het enige wat jij als persoon in je macht hebt: de bewuste keuze tot vergeving en vertrouwen.

Een tijd van heftigheid, onzekerheid en ellende is voor de denkgeest de grote uitdaging om in te zien dat alle strategieën, plannen van aanpak en zelfs alle vergaarde kennis totaal nutteloos zijn. Nooit kan ware gemoedsrust op die manier gevonden worden, nooit zal er die ultieme opluchting komen waar we zo hevig naar verlangen. Het vergt moed om los te laten, om onvoorwaardelijk te accepteren dat het denken ware vrijheid alleen maar in de weg staat. En natuurlijk is er angst voor wat er aan de andere kant van vergeving is, maar deze buitenste cirkel van angst is slechts gemaakt van damp, is slechts een idee, een illusie.
Vertrouwen laat je uiteindelijk zien dat er geen enkel gevaar is.